Gisteravond hadden we een thema-avond van de thuiszorg, deze keer over kraamzorg. Het bleek te gaan om een diapresentatie, waarbij een mevrouw uitlegde wat je zoal in huis moest hebben voor de bevalling, wat je mag verwachten van de kraamhulp, etc. etc.
Op een gegeven moment zat er ineens een dia tussen van een *man* die zijn kind in bad deed. Bij die dia zei ze heel serieus zoiets als dat de man soms ook best wel eens
wil en kan helpen bij de verzorging van beebie. J. lag echt he-le-maal in een deuk (dat vond mevrouw niet zo leuk), want die was er gewoon van uitgegaan dat ze de hele avond al over vaders *en* moeders aan het praten was, en dat het logisch is dat een man ook meehelpt. Pffft.
Overigens leek het wel of beebie in de gaten had dat het over hem/haar ging: de hele avond was het een drukte van jewelste in mijn buik. Toen ik naar bed ging, had ik zelfs behoorlijk pijn in mijn buik, en een beetje ongerust was ik wel. Ik besloot om toch maar te gaan slapen, en af te wachten tot vanochtend. De buikpijn is gelukkig helemaal weg, al heeft beebie me ook vannacht aardig bezig gehouden, en ben ik nu dan ook behoorlijk misselijk. Op het moment is het rustig in mijn buik: waarschijnlijk ook moe van al die buitelingen!

Ik kreeg gisteren het bericht dat een meisje dat ik ken van een zwangeren-mailinglist dinsdag bevallen is van haar zoon. Wat ze nog niet wisten, maar na de bevalling dus zagen, is dat het een jongetje is met het syndroom van Down. Daar schrok ik even van, en het zette me wel aan het denken: zoiets vergeet je snel, maar het kan iedereen overkomen! Op echo's, zelfs op de 3D-echo's, was niets te zien geweest. Gelukkig is het jongetje, voor zover ze dat nu kunnen overzien, lichamelijk kerngezond!

Het zwangeren gaat zo zijn gangetje. Langzaam maar zeker begin ik me te realiseren dat het einde in zicht komt, en dat ik misschien wel nooit meer zwanger zal zijn hierna. En dat ik dus maar beter kan genieten van het leven in mijn buik, de intieme momenten met ons kleintje en het groeien van mijn buik. Het is zoiets bijzonders om een aantal keren per dag te voelen dat beebie zich omdraait, of even wat klopjes tegen mijn buik geeft, waardoor ik weet dat alles goed is.
Gisteren heb ik foto's van de babykamermeubeltjes ingescand en aan wat mensen opgestuurd die het wilden zien. Ik vind ze zelf echt heel leuk, en niet zo standaard als de meeste andere kinderkamertjes die ik ken. Nu maar hopen dat ik ons kindje ook zo leuk vind, hihi.

Sinds vorige week ben ik twee dagen in de week aan het werk bij een klant in Geldermalsen, en drie dagen op mijn oude stek. Het op en neer reizen met de auto is best vermoeiend, met die drukte op de weg, en bovendien ben ik stiekem ook best "bang" om een ongeluk te krijgen en met mijn buik tegen het stuur te komen. De zwangerschap eist ook nog zijn energie, en al met al is het dus ook wel aftellen naar mijn verlof: even bijkomen van alles en mijn lichaam rust gunnen, stilte voor de storm.
Intussen word ik op mijn werk gedwongen om voor mezelf op te komen en assertief te zijn. Eigenlijk bevind ik me nu in dezelfde situatie als bij mijn vorige baas: veel klussen die naar mij gedelegeerd worden, omdat men weet dat het dan in elk geval goed voor elkaar komt, en ik die me daar aan stoor, omdat het klussen zijn die ten eerste iedereen kan doen, en ten tweede altijd ineens met spoed tussendoor moeten, terwijl ze achteraf al een dag of wat hebben gelegen. Ondanks dat ik straks met verlof ga, voel ik me echt te goed om dat soort klusjes nu ineens te gaan doen. Helaas wordt het niet echt opgepikt, en de reden daarvoor is wel erg duidelijk: het is veel te gemakkelijk zo. Dat gaat leuk worden, als ik er 16 weken niet ben.